Το ταξίδι ενός πρόωρου

Γράφει η κα. Μαρίνα Αντωνιάδη, Μαία, Συντονίστρια ΜΕΝΝ ΙΑΣΩ

Αφιερωμένο σ’ όλα αυτά τα υπέροχα μικρά πλασματάκια

Γεννήθηκα 26 εβδομάδων με βάρος 850 γρ. κορίτσι ή θήλυ όπως ήμουν γραμμένη…

Φιλοξενήθηκα σε μια θερμοκοιτίδα – το νέο μου σπίτι – στην εντατική μονάδα νεογνών, όπου είχα πολλούς υπέροχους και τρυφερούς φροντιστές, οι οποίοι με νοιάζονταν πολύ και κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια να με βοηθήσουν να ζήσω. Με περιέβαλαν πολλά μηχανήματα – τα οποία «φωνάζουν» συχνά – ίσως να θυμάμαι ακόμα τους ήχους, όταν έπρεπε οι γιατροί να παρέμβουν για να επαναφέρουν τον οργανισμό μου στις σωστές λειτουργίες του.

Οι πρώτες ώρες, οι πρώτες ημέρες και οι πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολο ταξίδι για εμένα, αλλά όπως έλεγαν όλοι, η δύναμή μου ήταν τεράστια, αφού πάλευα και αγωνιζόμουν τόσο, που και οι ίδιοι οι άνθρωποι που με φρόντιζαν, απορούσαν και με θαύμαζαν ταυτόχρονα. Η επιμονή μου για να ζήσω τεράστια, ίσως κάτι να με βοηθούσε σ’ αυτό, κάποια ισχυρή δύναμη, ανεξήγητη.

Η αναπνοή μου ήταν αδύναμη, τα πνευμονάκια μου, η καρδούλα μου όλα χρειάζονταν βοήθεια, αλλά και χρόνο για να ωριμάσουν. Τη μία μέρα όλα πήγαιναν προς το καλύτερο, αλλά την επομένη όλα ανατρέπονταν με μιας. «Αυτά έχει η προωρότητα», έλεγαν οι γιατροί, οι ισορροπίες λεπτές, λες και περπατάς σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Αλλά εγώ, εκεί, με πείσμα συνεργαζόμουν σε ό,τι κι αν έκαναν και τους φώναζα με τον δικό μου τρόπο: «θα ζήσω, θα δείτε πώς θα τα καταφέρω».

Και τελικά ναι, μετά από 3 μήνες (90 ημέρες) νοσηλείας βγήκα νικήτρια, έχοντας στο πλευρό μου όλους εκείνους που μαζί μου πέρασαν «δύσκολα», αλλά και την μαμά μου που με κράτησε αγκαλιά και με χάιδευε από την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Σαν να πήρα δύναμη απ’ εκείνη, ακούγοντας τα παρακάλια και τις ευχές της να τα σιγοψιθυρίζει από πάνω μου, μ’ ένα αισιόδοξο χαμόγελο και έναν μπαμπά να μου σιγοτραγουδά την αγάπη για τη ζωή και τη δύναμη που κρύβεται μέσα μας.

Είμαι η Μαρία Κ. ετών 14, μαθήτρια Γ’ γυμνασίου με άριστες επιδόσεις.