Οι τρεις πιο συνηθισμένοι τραυματισμοί μπαμπάδων παίζοντας με τα παιδιά τους

Η έννοια της πατρότητας περιλαμβάνει μια πληθώρα αρμοδιοτήτων, ευθυνών και όμορφων στιγμών. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της είναι η συμμετοχή των μπαμπάδων σε παιχνίδια με τα παιδιά τους. Ωστόσο, αυτή η πλευρά εμπεριέχει και ρίσκα, όπως είναι οι τραυματισμοί.

Οι πιο κοινοί τραυματισμοί που παθαίνουν οι μπαμπάδες παίζοντας με τα παιδιά τους είναι οι εξής:

1. ΘΛΑΣΗ ΟΠΙΣΘΙΩΝ ΜΗΡΙΑΙΩΝ ΜΥΩΝ:

Ο δικέφαλος μηριαίος μυς μαζί με τον ημιτεντονώδη και τον ημιμεμβρανώδη, καλύπτουν την πίσω επιφάνεια του μηρού και βοηθούν στην κάμψη του γόνατος και την έκταση του ισχίου.

Η θλάση μηριαίων μυών αποτελεί μία από τις πιο συχνές κακώσεις και την συναντάμε κυρίως σε δραστηριότητες που απαιτούν δύναμη, ταχύτητα, όπως το ποδόσφαιρο, και το τρέξιμο, όπου μπορεί ο μυς να διαταθεί υπερβολικά, να γίνει έντονη σύσπασή του ή να δεχθεί άμεσο χτύπημα από εξωτερικό παράγοντα.

Η ελλιπής προθέρμανση, η κακή εκτέλεση αλλά και η κακή φυσική κατάσταση αποτελούν παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε θλάση.

Σε περίπτωση θλάσης υπάρχει άλγος, οίδημα ή και τοπικό αιμάτωμα και, αναλόγως με τον βαθμό της, η αντιμετώπιση είναι είτε συντηρητική, δηλαδή ανάπαυση, ψυχρά επιθέματα, περίδεση και φυσικοθεραπείες, είτε πολύ σπάνια χειρουργική.

2. ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ ΠΟΔΟΚΝΗΜΙΚΗΣ:

Η ποδοκνημική άρθρωση αποτελείται από τρία οστά: το περιφερικό άκρο της κνήμης, της περόνης και τον αστράγαλο, που ενώνονται με δύο συνδέσμους, τον έσω πλάγιο και τον έξω πλάγιο σύνδεσμο, οι οποίοι τα προστατεύουν από τραυματισμούς κατά την κάμψη και την έκταση.

Το διάστρεμμα ποδοκνημικής αποτελεί τον πιο συνήθη τραυματισμό, και αναφέρεται στην ρήξη των συνδέσμων, συνηθέστερα του έξω πλάγιου, ενώ οφείλεται στην διάτασή τους πέρα από τα φυσιολογικά όρια της κίνησης. Η ρήξη αυτή μπορεί να προκληθεί από απότομες αλλαγές κατεύθυνσης σε ανομοιογενή εδάφη (στραβοπάτημα) και άτσαλη προσγείωση μετά από άλμα, ανάμεσα σε άλλα.

Τα συμπτώματα είναι έντονο άλγος, οίδημα, ωχρότητα και δυσχέρεια βάδισης, ενώ η αντιμετώπισή του είναι συνήθως συντηρητική και περιλαμβάνει ανάπαυση, παγοθεραπεία, περίδεση, τοποθέτηση ποδιού σε ανάρροπη θέση και ασκήσεις ενδυνάμωσης.

3.ΡΗΞΗ ΜΗΝΙΣΚΟΥ:

Ο μηνίσκος, ο οποίος διαχωρίζεται στον έσω και τον έξω, είναι ινοχόνδρινη, ανατομική δομή που συνδέει τον μηρό και την κνήμη και είναι υπεύθυνο για την απορρόφηση κραδασμών και την προφύλαξη των αρθρικών χόνδρων από τριβή.

Η ρήξη μηνίσκου αναφέρεται στο σκίσιμο της ινοχόνδρινης αυτής δομής, η οποία μπορεί να προκληθεί από απότομη περιστροφή, ειδικά με βάρος, και από επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς, καθώς αλλοιώνεται σε βάθος χρόνου.

Μπορεί να προκύψει από αθλητικές δραστηριότητες και, σε μεγαλύτερες ηλικίες, ακόμη και από καθημερινές κινήσεις όπως ένα βαθύ κάθισμα.

Σε περίπτωση ρήξης μηνίσκου προκύπτει έντονο άλγος, οίδημα, «κλείδωμα» της άρθρωσης του γόνατος, δυσκαμψία και αστάθεια.

Σε ρήξη μικρού βαθμού χρειάζεται ανάπαυση, παγοθεραπεία, αντιφλεγμονώδη και φυσικοθεραπείες, ενώ σε ρήξη μεγαλύτερου βαθμού η αντιμετώπιση είναι αρθροσκοπική, χειρουργική αποκατάσταση.

Συμπερασματικά, όλοι οι παραπάνω τραυματισμοί, αν και συνήθεις, μπορούν να αποφευχθούν με διατήρηση καλής φυσικής κατάστασης και προσοχής, αλλά και να αντιμετωπιστούν με την άμεση επίσκεψη σε ορθοπεδικό γιατρό. Είναι σημαντικό όμως να μην ξεχνάμε πως κοινό παρονομαστή σε όλους αποτελεί μία από τις πιο όμορφες εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ένας άνδρας: η πατρότητα.

Κωνσταντίνος Ιντζόγλου, Ορθοπαιδικός Χειρουργός, Διευθυντής Β’ Ορθοπαιδικής Κλινικής, ΙΑΣΩ Γενική Κλινική